PIĄTY Nie mam nic do stracenia, pomyślała Kate w sobotni poranek. Richard wyszedł na golfa, a ona ruszyła z Emmą na wykład Luke’a. Czterdzieści minut później znowu znalazła się przed drzwiami swego domu z wesoło wierzgającą córką w ramionach. Po dłuższych poszukiwaniach znalazła klucz i weszła do środka. Emma pisnęła z radości, a Kate wydała z siebie zduszony jęk. – Dlaczego właśnie dzisiaj, ty mały srajdku?! Przez ciebie nie zdążę na wykład. W odpowiedzi dziewczynka pokazała bezzębne dziąsła. Kate potrząsnęła głową i pospieszyła do swojej sypialni. Ze względu na spotkanie z Lukiem włożyła beżowe spodnie i żakiet z lnu oraz jedwabną bluzkę. Była właśnie w połowie drogi, kiedy Emma zwymiotowała. Nie było to zwykłe ulanie, ale prawdziwe wymioty, którymi zalała całe ubranko. Jednak Kate była przygotowana na takie sytuacje. Zawsze woziła ze sobą dodatkowe rzeczy dla dziecka. Dlatego zjechała na jedną z bocznych dróg i zabrała się do przebierania Emmy. Niestety, nie wzięła nic zapasowego dla siebie. I właśnie kiedy już kończyła, mała zdecydowała, że raz to za mało, i rzygnęła wprost na bluzkę i żakiet matki. Kate stanęła przed dylematem. Mogła jechać na spotkanie ,,ozdobiona’’ dziecięcymi wymiotami albo wracać. Wybrała to drugie. Powrót zajął trochę czasu. Kiedy znalazła się w sypialni, położyła Emmę na łóżku. Dziecko uśmiechnęło się i zaczęło machać rączkami i nóżkami. – No tak, teraz jesteś zadowolona. Emma zaśmiała się w charakterystyczny dla siebie sposób. Tak jakby dostała nagłej czkawki. Kate nie mogła się powstrzymać, by jej nie zawtórować. – Dobrze, przynajmniej zdążymy na podpisywanie książek – mruknęła. Zdjęła żakiet i otworzyła drzwi szafy. W lustrze widziała odbicie Emmy. Kiedy sięgnęła po nową bluzkę, coś nagle zwróciło jej uwagę. Odwróciła się, żeby lepiej przyjrzeć się łóżku. Wyglądało tak, jakby ktoś na nim leżał. Nawet poduszki miały dwa wgniecenia. Zmarszczyła brwi. Coś tu się nie zgadzało. Przecież rano posłała łóżko. Ale czy na pewno? Starała się przypomnieć sobie chwile przed wyjazdem. Była tak podniecona perspektywą spotkania z Lukiem i przejęta tym, co mu powie, że niewiele pamiętała. Richarda już nie było. Więc chyba przetrzepała poduszki i pospiesznie narzuciła na łóżko kołdrę. Apotem niemal wybiegła z Emmą, świadoma tego, że i tak się spóźni. Jednak z całą pewnością nie siadała już na pościeli. Ani się na niej nie kładła. Ktoś był w jej domu. Ktoś nieproszony. Pewnie nawet dwie osoby, które położyły się na łóżku, zostawiając odciski swych ciał. Kate zadrżała i zaczęła rozglądać się uważnie po sypialni. Wszystko, poza łóżkiem, wydawało się nietknięte. Potrząsnęła głową, czując się trochę nieswojo. Musiało jej się coś przywidzieć. Czy ktoś przy zdrowych zmysłach włamywałby się do ich domu tylko po to, żeby położyć się na łóżku?! I czy mógłby ulotnić się tak szybko? Przecież nie było jej zaledwie czterdzieści minut! Podeszła do łóżka i wygładziła dłonią kołdrę. Kiedy się wyprostowała,